21 november 2022 - Le Moulin des Vernes - In de blubber

–  In de blubber –

Het is vandaag wisseldag. Ik verruil Moux-en-Morvan voor een dorpje vlak bij Ouroux-en-Morvan. Dit dorpje heet Montpensy en het ligt mooi op een heuvel. Montpensy heeft ook een watermolen, le Moulin des Vernes. Daar verblijf ik de komende dagen. De molen ligt natuurlijk lager en dus moet er afgedaald worden om de mini-camping te bereiken. Gelukkig staan er duidelijke borden waardoor je je niet kunt vergissen in de rijrichting.

De weg naar beneden is net breed genoeg voor een auto. Braaf volg ik het volgende bordje met een pijl naar rechts en ga de hoek om. Plots word ik geconfronteerd met een enorme tractor die mijn richting opkomt. Dat past al helemáál niet. Hij rijdt omhoog dus ik moest met het camperbusje een bochtje achteruit draaien. Gelukkig doet de bestuurder van de tractor een richtingwijzer aan en kan ik de andere kant op sturen. Opgelucht en schadevrij geef ik het grote gevaarte ruimte zodat het zijn weg kan vervolgen. De bestuurder bedankt mij met een joviaal gebaar en met lichtsignalen. Weer een uitdaging met goed gevolg afgerond.

De weg naar beneden is soms steil. Erg steil. Het asfalt is inmiddels verdwenen. De ondergrond bestaat nu uit keien, grind, modder en bladeren. Er bekruipt mij het gevoel dat dit camperbusje hier zonder hulp nooit meer omhoog komt. Als dat zo mocht zijn, dan is er vast wel een boer die met een tractor mij wil komen helpen. Beneden aangekomen constateer ik hoopvol dat hier geen autokerkhof is. Wel een ‘P’ waar ik uiteindelijk slippend en glibberend de koplampen weer in de goede richting weet te krijgen.

De plaats waar ik mag gaan staan, ligt op een verhoging. Om deze te bereiken moet uiteraard eerst een korte maar steile helling overwonnen worden. Zonder veel moeite rijdt het camperbusje in de eerste versnelling omhoog. Wat een aangename verrassing. De vreugde is echter van korte duur. 10 meter verder sta ik wederom te slippen in het natte gras. Wat ik ook doe, de wielen zitten vol modder en hebben geen grip meer. Ook de oranje weg-rijd-hulp-matjes van Marian helpen niet. De rechter moet ik uit de blubber graven en het linker exemplaar vliegt bijna het meertje in. Uiteindelijk lukt het om samen met de auto van de eigenaar, het busje uit z’n lastige situatie te bevrijden.

De eigenaar drukt mij op het hart dat alle auto’s, busjes en campertjes die naar beneden zijn gereden, hier ook weer weg zijn gekomen. Een geruststellende gedachte. Toch denk ik dat ik morgenochtend maar eens even ga kijken hoe dat weggetje omhoog er nou precies uitziet.