26 November 2022 - Rocroi - Mosterd na de maaltijd -

–  Mosterd na de maaltijd –

Voor de verandering was het erg koud vannacht. Gehuld in thermokleding en met de dekbedden als een coconnetje om mij heen werd ik wakker. Buiten was het uiteraard stil. Voorzichtig schoof ik het gordijntje van de achterruit wat opzij en keek naar boven. De lucht was blauw en helder. Niet grijs, niet nevelig, niet grauw of bewolkt maar werkelijk blauw en helder. Een afscheidscadeautje van de Morvan. Het voelde een beetje als mosterd na de maaltijd.

Wanneer het dak van het busje naar beneden is en ook de stroomkabel uit de stekkerdoos is gehaald, wordt het tijd af te rekenen en gedag te zeggen tegen de eigenaren van deze mini-camping. De fles wijn krijg ik mee als herinnering maar wel met de belofte terug te komen wanneer de wijn erg lekker is. Zonder te proeven weet ik nu al dat de wijn van goede kwaliteit is. We nemen afscheid en hun katje geeft mij een laatste kopje.

Het groene camperbusje staat te stralen in de zon. Het heeft plekken aan de buitenkant, met name in de buurt van de banden, waar z’n groene kleur bedekt is met lichtbruine vlekken. Overblijfselen van het geglibber in de blubber tijdens de dag van aankomst. De mountainbike staat achterop, ook deze heeft sporen van bruine blubber. Opgelopen gedurende het gevecht met de heuvels rondom Ouroux-en-Morvan, het slechte weer en de koeienparade.

Voordat ik echt opgelucht kan gaan rijden, moet het busje eerst omhoog over dat weggetje waar het maandag naar beneden kwam. De dieselmotor slaat gelijk aan en het vertrek is daar. Voordat ik het in de gaten heb, rijd ik al boven op de bult bij Montpensy. Een weg naar beneden lijkt blijkbaar steiler te zijn dan diezelfde weg omhoog. Nu ga ik eindelijk de TomTom instellen op Rocroi, een plaats in Frankrijk, net tegen de Belgische grens aan. Dat wordt mijn overnachtingsplek voor de komende nacht.

Wanneer ik voor het derde opeenvolgende uur door de dichte mist naar het noorden rijd, denk ik even terug aan vanochtend. Aan het moment dat de zon scheen over het meertje bij de oude molen. En aan het gras in de schaduw dat nog wit was van de rijp. Ik zie de boom voor me die opwarmde in de zon waardoor je het vocht uit de bast kon zien verdampen. Aan de gouden bladeren aan de bomen. En aan die blauwe en heldere lucht.

Ook al voelde het toen als mosterd na de maaltijd, het was wel de lekkerste mosterd van vandaag.