24 November 2022 - Le Moulin des Vernes - Fietsen

–  Fietsen –

Gisteravond heb ik besloten dat het tijd wordt om vanochtend wat boodschappen te gaan halen. Het brood raakt op, net als de voorraad voor het avondeten en ook een drankje is niet meer voorradig. Ik heb bedacht dat ik wel op de mountainbike naar Ouroux-en-Morvan kan gaan fietsen. Rugzakje op, daar kunnen prima de paar spulletjes in die ik nodig heb. Het is een kort stukje en de weg loopt maar een klein beetje omhoog. Ik weet nog dat ik dacht, voordat ik in slaap viel: “Dat zal geen probleem zijn.”

Het zweet breekt mij aan alle kanten uit. Waarschijnlijk ziet mijn voorhoofd er nu al uit als een tomaat. En die rot-helm zit helemaal niet lekker, zo half voor de ogen langs. In de hals, onder mijn sjaal, voel ik mijn slagaders pompen. Mijn borstkast doet verwoede pogingen om genoeg zuurstof binnen te krijgen om dit vervolgens naar de spieren te transporteren. Blijkbaar gaat die transport niet snel genoeg want de benen beginnen loodwaar te worden. Ik probeer nog te schakelen naar een hogere versnelling maar die is er niet meer.

Gelukkig vlakt de helling eindelijk een beetje af en gaan de trappers iets makkelijker rond. Ik merk dat ik in mijzelf ben gaan praten. Niet hardop want daar is geen adem voor. “Dat moet toch anders kunnen Hogervorst? Het is niet de Mont Ventoux! Beetje langzamer is al snel genoeg.” De eerste driesprong komt dichterbij. Rechtsaf gaat naar Chaumard en linksaf naar Ouroux-en-Morvan. Gelukkig rolt er nu asfalt onder de dikke banden door en dat rijdt toch een stuk makkelijker. Alles komt weer wat tot rust.

Ziedaar, de volgende splitsing kondigt zich al aan. Mijn doel bevindt zich niet in Planchez dus ik sla linksaf. Wanneer ik de bocht genomen heb, schiet het hart mij in de keel. Er denderen een stuk of 30 koeien mijn richting op. Loslopende Charleroi koeien, breed over de weg. En nu? Waar moet ik heen? Naast de weg lopen geultjes en dan komen gelijk al heggetjes. Er blijft niet veel ruimte over. Zonder duidelijke reden kies ik voor de linker kant. Achter de kudde zie ik nog net dat de boer doodgemoedereerd naar zijn trekkertje loopt. Met mijn mountainbike als schild neem ik plaats in het gras en wacht af.

De prachtige beesten maken een bijzonder geluid als ze aan komen stormen. Het voorste dier is nu op 5 meter genaderd. Ze kijkt naar mij en gaat een metertje opzij en de rest volgt gelukkig haar voorbeeld. Klotsend, puffend en stampend komt de kudde in een drafje voorbij. Gevolgd door het evenzo puffende trekkertje met de boer erin. Als ik mij niet vergis, heeft hij een grote grijns op zijn gezicht wanneer hij mij groet.

Allemachtig, hoe heb ik gisteren kunnen bedenken dat een fietstochtje naar Ouroux-en-Morvan geen probleem zal zijn.