25 November 2022 - Le Moulin des vernes - Stil en leeg -

–  Stil en leeg –

Voor mij is het de laatste volle dag in de Morvan. Morgen wordt de thuisreis helaas weer aanvaard. De omgeving biedt nog een stuk waar ik niet geweest ben en daar gaat de slotwandeling van deze fijne weken naartoe. Het is zowaar droog, niet mistig of zwaarbewolkt. Na het ontbijt slinger ik de rugzak op de rug en ga ik op pad. Het stijgen gaat na 2 weken tochten maken een stuk makkelijker dan toen richting Harder Kulm.

De Morvan laat zich vandaag van zijn puurste kant zien: stil en rustig.

Voordat ik de D505 bereik, loop ik langs een herdenkingsplaats voor de Maquis de Chaumard. Midden in het bos staat een indrukwekkende zuil. Bovenop wappert een kleine Franse vlag en naast het pad maakt een beek het enige dominante geluid dat hoorbaar is. Dat ik hier alleen sta, maakt dit bezoek heel speciaal. In stilte daal ik af naar de weg.

De eerste interactie met een ander mens ervaar ik als ik 2 uur onderweg ben en over de D505 loop. Een wit busje rijdt mij voorbij en er wordt uiteraard gegroet. De uren daarvoor zag ik wel boomkruipers die een soort tikkertje rondom de stam van een boom deden. En een parmantige kuifmees die het niet erg vond om bekeken te worden. Ook een groene specht met z’n rode kop liet zich duidelijk zien.

Na de D505 neem ik tijd om een telefoontje te plegen. Er moet iets geregeld worden voor mijn auto in Nederland. De dame aan de andere kant van de lijn is de eerste stem die ik hoor vandaag. Na een paar minuten is het gesprek beëindigd en gaat de wandeling verder richting een mooie vallei waar een beek doorheen meandert. In een gehuchtje dat hoger gelegen ligt, hoor ik een hond blaffen. Maar de hond of mensen zie ik hier niet, wel 2 katten op een grote vensterbank.  

Vanaf het gehucht loopt de wandeling vervolgens door een groot bos richting mijn beginpunt. In het mooie beukenbos waar het lijkt alsof alles van goud is, zet ik mijn primus in elkaar en geniet ik even later van een kop hete thee. De paar regendruppeltjes kunnen mij niet raken. In je eentje in deze overweldigende omgeving is zo bijzonder, dan maken de weersomstandigheden eigenlijk niet uit.

Bij het verlaten van het bos verneem ik weer eens een geluid van menselijke afkomst. In de verte is iemand met steenboor aan de slag. Een kwartiertje later, bij het binnenlopen van het volgende gehucht, is echter niets meer te horen. Het laatste stukje van de wandeling leidt mij langs inmiddels bekende huizen. Bij het laatste huis slaan de hele week al 5 honden aan wanneer ik passeer. Deze keer blijft het hier stil. Wanneer ik bij mijn camperbusje kom, zijn ook daar geen activiteiten behalve dat tegen de schemering 2 auto’s richting de oude molen rijden. Zij vormen het bezoek voor de zoon van de eigenaars: hij is jarig vandaag.

De Morvan is stil en rustig. Heel erg stil en heel erg rustig. Er zijn veel paadjes waar het gras omhoog staat en niet platgetrapt is. Achter iedere bocht, bult en bosje begint telkens een andere wereld. Het is steeds verrassend. Plots is het uitzicht enorm en kan er kilometers ver gekeken worden. Dan loopt het pad verder door een vallei waar een beekje voor begeleiding zorgt. En wanneer het stroompje afbuigt, verdwijnt het geluid van het klaterende water.

Je wordt er vanzelf stil van.