22 November -Le moulin des Vernes - L'Aigle Noir

–  L’Aigle Noir –

Jaren terug, op een grote vide-grenier ergens in de Ardèche, kocht ik voor € 1,= een CD van Charles Aznavour. De naam kwam mij vaag bekend voor en ik kende slechts 1 nummer van hem: ‘Yesterday, when I was young’. Jawel, de vertaling van zijn beroemde chanson ‘Hier encore’. Daar kwam ik natuurlijk pas later achter. Nu is het de CD die het vaakst gedraaid wordt, meestal tijdens de afwas. De term ‘Charles’ is inmiddels verworden tot een synoniem voor afwassen.

In het camperbusje heb ik soort draadloze box hangen. De box mag ik van een vriend lenen en daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Via de mobiele telefoon kan je zo muziek luisteren en de geluidskwaliteit doet niet onder voor een goede stereo-installatie. Op de mobiele telefoon heb ik thuis de app geïnstalleerd van M-Radio. Deze internet radio biedt veel keuze op het gebied van Franstalige muziek. Ik kies altijd voor Culte Années 60&70.

Johnny Hallyday, Michel Sardou, Dalida, Georges Brassens en Edith Piaf zijn met enige regelmaat te horen. Uiteraard ga je na een tijdje de liedjes herkennen en mee-neuriën. Er zit heel grappige muziek tussen zoals een liedje van Nino Ferrer (Oh he hein bon). De beste man is steeds van alles kwijt: van zijn pijp tot zijn paraplu en van zijn schoonzuster tot zijn tante uit Saint-Flour. Het einde van het liedje is eigenlijk typisch Nederlands: ‘Lalalalalala’.

Serge Gainsbourg komt vaak voorbij, net als Barbara. Zij heeft zo’n mooie, mysterieuze stem en ze zingt zulke mooie chansons. ‘L’Aigle Noir’ raakt mij enorm en ik fluit vaak de melodie als ik aan het wandelen ben. ‘Retournons au pays d’autrefois – comme avant, dans mes rêves d’enfant’. Ik pak er 1 woordje uit: ‘rêves’. Dromen.

Misschien is dat wel de reden waarom ik op het moment in een camperbusje in de Morvan verblijf.

Dromen, er liggen er sowieso nog een aantal op de plank. Bij wie eigenlijk niet. Ik wil, als ik later groot ben, niet nog steeds dromen over iets dat nooit gebeurd is en dat ook nooit meer zal gaan gebeuren. Dus droom ik als vijftigjarige hier overdag mijn spreekwoordelijke kinderdromen en probeer ik uit te puzzelen hoe die waargemaakt kunnen worden. Je moet ergens beginnen. Toch?

‘Laten we teruggaan naar het land van honing – zoals vroeger in mijn kinderdromen’ – Barbara –