23 November - Le Moulin Des Vernes - De IGN kaart

–  De IGN kaart – 

De Morvan is een gebied waar heel veel kan gewandeld kan worden. De meeste mensen lopen graag een gemarkeerde wandeling. Dat is ook wel logisch want het lopen van zo’n route geeft zekerheid. De kans is klein dat wandelaars de weg kwijtraken wanneer ze kleurtjes, paaltjes, bordjes of plaatjes volgen. De Gendarmerie heeft vast betere dingen te doen dan verdwaalde toeristen op te sporen.

Voor al deze vastgelegde rondjes zijn overal tekens geplaatst die voorkomen dat je van het pad raakt. Op allerlei plekken kan je zo’n markering vinden: op elektriciteitspalen, op muurtjes en bomen, op verkeersborden en op regenpijpen. Geel, oranje en geel-rood zijn wat kleuren betreft hier de meest voorkomende. Geel-rood wordt gebruikt voor de Tour du Morvan, een Lange-Afstands-Wandelpad. De andere kleuren zijn voor ‘promenade’ of ‘randonnée’.

Wandelen kan ook prima zonder kleurtjes of andere wegwijzers. Het spannende van een zelf bedachte route is dat het onzeker is of alle paden die je wilt lopen wel toegankelijk en begaanbaar zijn. Het mooie is ook dat je zelf kunt bepalen of je bijvoorbeeld in het bos of in de weilanden wilt wandelen. Wat is er lekkerder dan op de terugweg met de zon in het gezicht naar huis te lopen. Of als het mistig is, voor een pad door het bos te kiezen om zo te genieten van de mysterieuze sfeer. Maar dan moet je wel een kaart hebben. En die kunnen ‘lezen’.

De kaarten die in Frankrijk veel worden gebruikt, zijn de IGN kaarten. Daar staan ook de hoogtelijnen op, net als gebouwen, kruizen, beekjes en de namen van gehuchtjes. Cruciaal voor het zelfstandig creëren van je eigen, kleine expeditie. De avond van te voren de kaart op tafel en puzzelen maar. Wat is het weersverwachting voor morgen, staat er veel wind, welke afstand kan er gelopen worden?

Eenmaal op pad zit de kaart altijd opgeborgen op een veilige plek. Slijtage is echter niet te voorkomen. De papieren randen beginnen met het vele gebruik te krullen en te rafelen. Op de kruisingen van de vouwlijnen verschijnen gaten die ontstaan door het herhaaldelijk open- en dichtvouwen van deze trouwe reispartner. Aan zo’n kaart is te zien dat de lezer het landschap op zijn eigen manier heeft ontdekt en beleefd.

Ik houd van dat soort kaarten. Kaarten die bij thuiskomst 2 keer zo dik worden omdat ze met een rolletje plakband hersteld moeten worden. Zodat ze klaar zijn voor een tweede leven en voor veel nieuwe wandelingen. Ik hoop dat er steeds meer van dit soort dikke kaarten in mijn kast komen te staan.