16 november - Moux-en-Morvan - De trage Nederlander

–  De trage Nederlander –

Als wij op vakantie gaan, dan rijden we met mijn auto. Die is lekker ruim, de stoelen zitten goed en er zit genoeg pit onder de motorkap. In heuvel- of bergachtig terrein voelt Brombeer zich helemaal thuis -ja echt, mijn auto heeft een naam-. Bergop gaat heerlijk soepel en S-bochten vormen geen problemen.

Deze vakantie mag ik in een busje rijden. In een VW California uit 2004, een heerlijke wagen. Tussen de voorstoelen steekt een stang omhoog, de pook. En waar deze in de vloer verdwijnt, zit de Bearlock. Een vernuftig systeem waardoor de pook vast blijft zitten wanneer de sleutel van de Bearlock er uit is. Geen autodief die hier aan begint.

Die pook geeft het rijden in dit gebied een extra dimensie. Brombeer is een automaat, nu moet er geschakeld worden. En ook niet zo’n beetje, nee, haast continue. De spieren van de rechterhand bevestigen s’ avonds dat het busje gereden heeft. Terugschakelen, bij-remmen, opschakelen en dat gaat maar door. De vijfde versnelling heeft alleen zin wanneer de weg niet hellend is en de snelheid boven de 65 km per uur bedraagt. Je leert nog wat tijdens zo’n vakantie.

Het resultaat van al deze inspanningen is dat de toegestane snelheid van 80 km per uur bijna nooit behaald wordt. Met als gevolg dat achter het busje vaak een lokale rijder hangt. Zij rijden hier dagelijks en kennen iedere bocht en heuvel. In een dorpje zijn vaak uitwijkmogelijkheden zodat deze Nederlandse bezoeker ruimte kan maken voor de local. Buiten de dorpen is dat een ander verhaal. Als het even kan, dan halen ze je met een hoge snelheid in om vervolgens vlak voor de komende bocht vol in de remmen te gaan.

Je zult hier maar wonen en steeds van die trage gasten voor je hebben zitten. Dan is het voor hen vast een verademing dat het november is en er daarom maar weinig ‘outsiders’ zijn.