15 november - Moux-en-Morvan - Beekjes

–  Beekjes –

De Morvan is prachtig. Het is er erg stil en de lucht is de schoonste van Frankrijk. De inwoners zijn gehard door het leven. Die rijden in aftandse Renaults en Peugeots. Zij leven van het land, van het bos en van de veeteelt. De jeugd trekt weg uit het gebied omdat er te weinig werk is. Soms wonen de oude bewoners ver van de bewoonde wereld. Gelukkig komt het gele autootje van de Post daar ook. Misschien is de postbode wel het enige persoonlijke contact dat zij op een dag hebben.

Als je wandelt in de Morvan, dan hoef je je niet te verbazen wanneer je tijdens een wandeling niemand tegenkomt. Niemand, dat is niet veel. Ja, misschien een inwoner die de hond uitlaat. Of een boer die zijn koeien naar een ander weitje brengt. De inwoners groeten altijd op zo’n manier dat je je welkom voelt. Met een zwaai van de arm, een knikje met het hoofd of met een glimlach, vaak gecombineerd met een ‘bonjour’.

Het mooiste aan de Morvan zijn in mijn ogen niet de mensen of de dieren. En het is ook niet het bos of het weiland, of het gele Post autootje. Het mooiste vind ik de beekjes. Kleine stroompjes die weilanden doorkruizen met koeien die er gewoon in staan om te drinken. Of om af te koelen. Beken die de weinig overgebleven watermolens aandrijven. En je komt overal deze waterstroompjes tegen.

Ik kan gewoon tijden lang zitten kijken naar een beekje. Het verveelt mij nooit. Hoe het zich worstelt langs grote stenen om vervolgens lieflijk en tevreden zonder obstakels verder te stromen. Op weg naar een versnelling, een watervalletje of een klein meertje.

Een beekje lijkt wel wat op het leven. Soms spettert het, soms gaat het langzaam. Dan is er weer een obstakel of komt er van alles in een stroomversnelling. Het bevriest en ontdooit, het kan woest en wild zijn maar ook teder en stilletjes.

Een tijdje zitten kijken naar een beekje kan heel verhelderend zijn.